Η μεγαλύτερη εντολή
(Ευαγγέλιο τον Μάρκον, κεφάλαιο 12, στίχοι 28-34)
Δύο μεγάλες αγάπες πρέπει να έχει ο χριστιανός.
Αγάπη προς το Θεό και αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Αυτές οι δύο αγάπες θα είναι τα δυο του στηρίγματα στη δύσκολη αλλά όμορφη πορεία του στο δρόμο της βασιλείας του Θεού.
Ας δούμε λίγο την αγάπη μας για το Θεό. Ακούσαμε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό να λέει περιγράφοντας την πρώτη εντολή: "να αγαπάς τον Κύριο το Θεό σου μ' όλη την καρδιά σου, μ' όλη την ψυχή σου, μ' όλο το νου σου και μ' όλη τη δύναμή σου". Η αγάπη μας στο Θεό πρέπει να είναι ολοκληρωτική, με όλο μας το είναι, με την καρδιά, με την ψυχή, με το νου. Και πρέπει να είναι τέτοια για να μπορέσει να σταθεί μπροστά στην τεράστια αγάπη του Θεού για μας. Έλεγε κάποιος σύγχρονος θεολόγος για να δώσει στους μαθητές του να καταλάβουν το μέγεθος της αγάπης του Θεού για μας, πως: Ο Θεός είναι "ερωτευμένος" μαζί μας!. Ίσως έτσι να εξηγείται γιατί αποκαλούμε πολλές φορές το Χριστό Νυμφίο, (γαμπρό δηλαδή), της ψυχής μας, ενώ την ψυχή την αποκαλούμε νύμφη. Η σχέση μας με το Θεό δεν πρέπει να στηρίζεται ούτε στο φόβο, ούτε στο συμφέρον, αλλά να είναι αγαπητική. Και όπως κάθε αγαπητική σχέση έτσι κι αυτή θα φέρει ως καρπό τη σωτηρία της ψυχής μας.
Από την άλλη έχουμε την αγάπη στον συνάνθρωπο. Πάλι λέει ο Χριστός μας: "Να αγαπάς τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου". Σπουδαία κι αυτή η εντολή, τόσο που ο Ιησούς την αποκαλεί όμοια με την προηγούμενη. Όσο σημαντικό είναι να αγαπούμε το Θεό, άλλο τόσο είναι να αγαπούμε και τον συνάνθρωπό μας. Εξ άλλου η αγάπη μας προς το Θεό φαίνεται από τα έργα αγάπης προς τον πλησίον. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι αγαπάει το Θεό αλλά όχι τον συνάνθρωπο. Κι αυτό γιατί στο πρόσωπο του πλησίον μας πρέπει να βλέπουμε τον ίδιο το Δημιουργό μας Θεό, αφού ο καθένας μας πλάστηκε "κατ' εικόνα και καθ’ ομοίωσιν" Εκείνου.
Γι’ αυτήν την αγάπη προς τον συνάνθρωπο ας ακούσουμε, τέλος, τι μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή (Α' Ιωάν. 3,16 & 18): "Να πώς μάθαμε τι είναι αγάπη: Εκείνος πρόσφερε τη ζωή Του για χάρη μας- έτσι οφείλουμε κι εμείς να προσφέρουμε τη ζωή μας για χάρη των αδελφών μας,... Παιδιά μου, ας μην αγαπάμε με λόγια και ωραίες φράσεις, αλλά με έργα κι αγάπη αληθινή".
(Ευαγγέλιο τον Μάρκον, κεφάλαιο 12, στίχοι 28-34)
Δύο μεγάλες αγάπες πρέπει να έχει ο χριστιανός.
Αγάπη προς το Θεό και αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Αυτές οι δύο αγάπες θα είναι τα δυο του στηρίγματα στη δύσκολη αλλά όμορφη πορεία του στο δρόμο της βασιλείας του Θεού.
Ας δούμε λίγο την αγάπη μας για το Θεό. Ακούσαμε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό να λέει περιγράφοντας την πρώτη εντολή: "να αγαπάς τον Κύριο το Θεό σου μ' όλη την καρδιά σου, μ' όλη την ψυχή σου, μ' όλο το νου σου και μ' όλη τη δύναμή σου". Η αγάπη μας στο Θεό πρέπει να είναι ολοκληρωτική, με όλο μας το είναι, με την καρδιά, με την ψυχή, με το νου. Και πρέπει να είναι τέτοια για να μπορέσει να σταθεί μπροστά στην τεράστια αγάπη του Θεού για μας. Έλεγε κάποιος σύγχρονος θεολόγος για να δώσει στους μαθητές του να καταλάβουν το μέγεθος της αγάπης του Θεού για μας, πως: Ο Θεός είναι "ερωτευμένος" μαζί μας!. Ίσως έτσι να εξηγείται γιατί αποκαλούμε πολλές φορές το Χριστό Νυμφίο, (γαμπρό δηλαδή), της ψυχής μας, ενώ την ψυχή την αποκαλούμε νύμφη. Η σχέση μας με το Θεό δεν πρέπει να στηρίζεται ούτε στο φόβο, ούτε στο συμφέρον, αλλά να είναι αγαπητική. Και όπως κάθε αγαπητική σχέση έτσι κι αυτή θα φέρει ως καρπό τη σωτηρία της ψυχής μας.
Από την άλλη έχουμε την αγάπη στον συνάνθρωπο. Πάλι λέει ο Χριστός μας: "Να αγαπάς τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου". Σπουδαία κι αυτή η εντολή, τόσο που ο Ιησούς την αποκαλεί όμοια με την προηγούμενη. Όσο σημαντικό είναι να αγαπούμε το Θεό, άλλο τόσο είναι να αγαπούμε και τον συνάνθρωπό μας. Εξ άλλου η αγάπη μας προς το Θεό φαίνεται από τα έργα αγάπης προς τον πλησίον. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι αγαπάει το Θεό αλλά όχι τον συνάνθρωπο. Κι αυτό γιατί στο πρόσωπο του πλησίον μας πρέπει να βλέπουμε τον ίδιο το Δημιουργό μας Θεό, αφού ο καθένας μας πλάστηκε "κατ' εικόνα και καθ’ ομοίωσιν" Εκείνου.
Γι’ αυτήν την αγάπη προς τον συνάνθρωπο ας ακούσουμε, τέλος, τι μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή (Α' Ιωάν. 3,16 & 18): "Να πώς μάθαμε τι είναι αγάπη: Εκείνος πρόσφερε τη ζωή Του για χάρη μας- έτσι οφείλουμε κι εμείς να προσφέρουμε τη ζωή μας για χάρη των αδελφών μας,... Παιδιά μου, ας μην αγαπάμε με λόγια και ωραίες φράσεις, αλλά με έργα κι αγάπη αληθινή".
ΜΑΘΑΙΝΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ
Ἡ Προσευχή τῆς Ἀγάπης
Κύριε.
Κάνε με ὄργανο τῆς εἰρήνης.
Κάνε στή θέση τοῦ μίσους νά βάζω τήν ἀγάπη.
Στή θέση τῆς ὕβρης νά βάζω τήν συγγνώμη.
Στή θέση τῆς πλάνης νά βάζω τήν πίστη.
Στή θέση τῆς διχόνοιας νά βάζω τήν ἕνωση.
Στή θέση τῆς ἀπελπισίας νά βάζω τήν ἐλπίδα.
Στή θέση τῆς λύπης νά βάζω τήν χαρά.
Κύριε.
Κάνε με νά μή ζητῶ τόσο νά παρηγορηθῶ, ὅσο νά παρηγορῶ.
Νά μή ζητῶ τόσο νά ἀγαπῶμαι, ὅσο νά ἀγαπῶ.
Γιατί ὄταν δίνουμε λαβαίνουμε.
Ὄταν λησμονοῦμε τόν ἑαυτό μας τόν ξαναβρίσκουμε.
Ὅταν συγχωροῦμε λαβαίνουμε τήν ἄφεση.
Ὅταν ἀποθνήσκουμε βρίσκουμε τήν αἰώνια ζωή.
Ἅγιον Ὄρος
Ἡ Προσευχή τῆς Ἀγάπης
Κύριε.
Κάνε με ὄργανο τῆς εἰρήνης.
Κάνε στή θέση τοῦ μίσους νά βάζω τήν ἀγάπη.
Στή θέση τῆς ὕβρης νά βάζω τήν συγγνώμη.
Στή θέση τῆς πλάνης νά βάζω τήν πίστη.
Στή θέση τῆς διχόνοιας νά βάζω τήν ἕνωση.
Στή θέση τῆς ἀπελπισίας νά βάζω τήν ἐλπίδα.
Στή θέση τῆς λύπης νά βάζω τήν χαρά.
Κύριε.
Κάνε με νά μή ζητῶ τόσο νά παρηγορηθῶ, ὅσο νά παρηγορῶ.
Νά μή ζητῶ τόσο νά ἀγαπῶμαι, ὅσο νά ἀγαπῶ.
Γιατί ὄταν δίνουμε λαβαίνουμε.
Ὄταν λησμονοῦμε τόν ἑαυτό μας τόν ξαναβρίσκουμε.
Ὅταν συγχωροῦμε λαβαίνουμε τήν ἄφεση.
Ὅταν ἀποθνήσκουμε βρίσκουμε τήν αἰώνια ζωή.
Ἅγιον Ὄρος
ΜΑΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ
|
ΑΓΑΠΗ
Μήν ψάχνεις τόν τρόπο, ν΄ ἀλλάξεις τόν κόσμο μήν ψάχνεις τόν τρόπο ν΄ ἀλλάξεις τή γῆ. Ἀρκεῖ μιά ψυχή, πού θά φέρεις κοντά Του, Αὐτό εἶναι ἀγάπη ἀληθινή. Ζῆσε μιά ζωή πού θά μιλάει μόνο γιά Ἐκεῖνον καί τότε θά πειστεῖ κάθε καρδιά. Πές εὐχαριστῶ γιά ὅσα Ἐκεῖνος σοῦ ἔχει χαρίσει καί ζῆσε ἔτσι ἁπλά καί ἀληθινά. Μήν ψάχνεις τόν τρόπο νά διώξεις τόν πόνο, μήν ψάχνεις τόν τρόπο ἡ λύπη νά χαθεῖ. Ἄρκεῖ ἡ προσευχή σου στό δάκρυ τοῦ ἄλλου, αὐτό εἶναι ἀγάπη ἀληθινή. Ἀγάπη σημαίνει μιά λέξη μεγάλη. Ἀγάπη σημαίνει Χριστός. Μάθε νά δίνεις καί νά τή σκορπίζεις καί ἔτσι θά δείχνεις τό φῶς. |
ΕΓΩΠΟΛΗ
Στοῦ Παραδείσου τό περιβόλι μύρια λουλούδια ὅλα τά θαύμαζα, μά ἕνα λουλούδι ξεχωρίζει, τό θρόνο τοῦ Θεοῦ στολίζει. Ἕνα ἀγγελούδι μοῦ εἴπε νά τό κόψω, νά τό μυρίζω, τό ἄρωμά του νά σκορπῶ, γιατί μοῦ εἴπε τό λένε ἀγάπη καί θυσία γιά τόν ἀδελφό. Βγές ἀπ’ τήν ἐγώπολή σου, Τό ἐγώ σου σπάσ’ το, καν’ το ἐσύ. Καί τά δυό μαζί νά γίνουν Ἐκεῖνος κι ἡ ἀγάπη Του σ’ ὅλους ν’ ἀπλωθεῖ. Γίνε ἕνα ποτάμι ἀγάπης μέ πηγή τόν Ἱησοῦ. Πλημμύρισε τόν κόσμο ὅλο καί φτάσε τήν ἀγάπη Του. Ἀγάπα ὅλους τούς ἀδελφούς σου, ἀγάπα ὅμως καί τούς ἐχθρούς. Σκέψου τό πόσο ἀγαπάει Ἐκεῖνος ἐμᾶς τούς ὀλιγόπιστους. |